پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

خوشا به غیرت آن عده معدودی که این کارتون و نظایر آن را می‌بینند اما هنوز از باخت تیم‌ ملی خشنودند؛ چراکه تصور می‌کنند با این شکست، پرچم کارلوس کی‌روش بالا رفته است! کی‌روش و برانکو هر دو از فوتبال ایران رفته‌اند؛ یکی با مصاحبه‌های تند و مکرر پولش را تا دینار آخر گرفته و دیگری شکایت به فیفا برده است. ارتش جهل اما هنوز ول‌کن این پیکار بی‌فایده نیست و ناخواسته آب به آسیاب دشمن می‌ریزد. رسول بهروش در روزنامه دنیای‌ اقتصاد نوشت: «بعد از شکست تیم‌ ملی برابر بحرین، یک کاریکاتوریست عربستانی کارتونی از تحقیر علیرضا بیرانوند در مقابل بازیکنان حریف کشید و آن را با سرنوشت مشابه ابراهیم میرزاپور در منامه مقایسه کرد.

این که تنی چند از نمایندگان مجلس بدون توجه به برخی بدیهیات برای وزیر نامه می‌نویسند که حواسش به مسابقات فوتبال باشد، بیشتر غم‌انگیز است تا تعجب‌آور! رسول بهروش ، روزنامه‌نگار، در روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «نامه را که می‌بینی، به عنوانش که نگاه می‌کنی و متن آن را که می‌خوانی، مات و مبهوت می‌مانی. این حکایت بسیاری از دنبال‌کنندگان اخبار ورزش ایران است که دیروز خبر تذکر کتبی چند نماینده مجلس به وزیر ورزش را خواندند و لابد تا چند دقیقه خشک‌شان زده بود. یک نماینده حوزه انتخابیه تبریز و دو نماینده از کرج، کتبا به وزیر ورزش تذکر داده‌اند که در مسابقات مرحله یک‌شانزدهم نهایی جام حذفی، اشتباهات داوری به سود پرسپولیس و استقلال و علیه دو تیم شهرستانی ماشین‌سازی تبریز و گل‌ریحان کرج رخ داده است.

آیا آخرین پناهنده پرچم ژاپن در ایران، اساساً با خط قرمزی به نام «شرم» آشناست؟ چطور وقتی برانکو توی روی کارلوس کی‌روش می‌ایستاد «مسلمان واقعی» بود، اما حالا ... بگذار بگذریم....

رسول بهروش : ظاهرا جدی‌ترین ضرب‌المثل برای معادلات فوتبال ایران همان است که می‌گوید «کار نشد ندارد»؛ البته نه از جنبه مثبت قضیه و اینکه ما بتوانیم به اهداف رویایی و دشوار دست پیدا کنیم، بلکه از این جهت که امکان هرگونه بازگشت به عقبی در این حوزه مقدور است و مدیران باکفایت ما این پتانسیل را دارند که با اتخاذ انواع تصمیمات عجیب و اشتباه، بر تن هر کابوسی جامه واقعیت بپوشانند.

السدی‌ها بار و بندیل‌شان را جمع کرده‌اند و از دوحه به تهران آمده‌اند تا پرسپولیسی‌ها را بعد از 3هفته از آسمان پایین بکشند. همه‌شان هم مفصل رجزخوانی کرده‌اند؛ گفته‌اند که شکست بازی رفت فقط یک اتفاق بود و چقدر زورشان بیشتر از پرسپولیس است. خط و نشان کشیده‌اند که دارند برای انتقام می‌آیند و قرار است با بلیت فینال برگردند. صدایشان را بالا برده‌اند که «آقای آسیا» ما هستیم و بقیه باید بزنند گاراژ. فوتبالی که نگاه کنیم، شاید خیلی بیراه هم نگویند. بالاخره آنها ژاوی را دارند که الماس فوتبال اروپا در این سال‌ها بوده، گابی را دارند که همین اواخر از دل چغرترین تیم اسپانیا بیرون آمده، بغداد را دارند که مثل مربا گل می‌زند و البته هیدوس و عفیف و سایر رفقا که از تیم ملی قطر هم سه، هیچ جلو هستند. همه اینها درست، اما پشت این همه عطش برای رسیدن به فینال چیست؟